Cafe

0 Adet Yorum

13 Aralık 2011

“Aslında herşey belki de hiçbir şey göründüğü gibi önemli değildir. Belki de biz yokuz ve bunların hepsi yanılsamadan ibaret. Sanal bir dünya yaratmışız”

Yukarıdaki cümleler, bu sabah izlediğim bir filmden aklımda kalanlar. Sabahları pek televizyon açmam ama bu sabah hafif halsiz hissettim ve çayımı yudumlarken açıverdim televizyonu ve çok tatlı içimi ısıtan bir film izledim. İsmi Cafe. Digitürk’te rastlarsanız kaçırmayın. Gayet sıradan bir film. Ama bazen sıradanlığın içinde çok şey gizlidir ya işte bu filmde de böyle. Bir cafenin işletmecisi Claire ve onun müşterileriyle ilişkilerini konu alıyor film ama diyaloglar, mesajlar hayata dair çok şey içeriyor.

Film bilgisayar programcısı genç bir adamın ağzından anlatılıyor. Küçük bir genç kız olan hayali kahramanı var bir de adamın. Soruyor kız; “Herşeyi yapabilseydin ne yapardın? Sınır yok ama.”

Genç adam: “Hep suyun altını merak ederdim. Atlantis’i aramaya gitmek ve kral olmak isterdim. Birçok deniz kızı isterdim etrafımda.”

Cafeye her gün gelen belli müşteriler var. Onların hayatları gün be gün değişiyor. Bir de bir adam var hep aynı masada oturuyor ve yazıyor. Onun da sonunda bir yazar olduğu ortaya çıkıyor; “Sadece gözlemliyorum ve yazıyorum” diyor yazar olan adam. Meğer bu adam cafenin sahibiymiş ve kendini gizliyormuş. Cafede, madde bağımlıları, ilişkiler, evlilik, hamilelik, çocuk suçlular ve aileleri, cinayet gibi gerçek hayatları izleyip yazıyor.
Filmin sonunda cafenin işletmecisi Claire bir müşteri tarafından öldürülüyor. Fakat hayali kahraman olan genç kız devreye giriyor ve hikayeyi anlatan genç adama şöyle diyor; “Şu anda bir bilgisayar programı içindesin. Claire’i geri getirmek için bir kişinin bu oyundan silinmesi gerek. Ancak o zaman herşey normale döner. Bu büyük bir fedakarlık gerektiriyor.” Ve genç adam kendini sildiriyor oyundan ve herşey yeniden başlıyor…ve film böyle bitiyor.

Filmin bugün bende bıraktığı ise;
hayat her an yeniden başlıyor. yaratmak ve yaşamak bizim elimizde.