Bugünlerde…

8 Yorum

2 Nisan 2011

Geçen gün annem “niye yazmıyorsun artık sen” dedi. Her postumu okuyor sağolsun, hiç kaçırmaz. Babam da dergideki yazılarımı okur özellikle, yorum yapar mutlaka. Sahi yorumlardan bahsedeyim biraz konu açılmışken. Geçenlerde Cemil İpekçi adıyla biri gayet çirkin bir yorum bırakmış köşe yazarlarımdan birine. Bir de benim dolunay yazıma bir yorum geldi, kimden geldiği belli değil ve neden yazıldığı. Sildim tabiki de yayınlamadım ama şaşırmadım da. Kendimizi ifade etme konusunda nedense hep faklı yollar ve yöntemler deniyoruz. Üstelik de kendi ismimizi kullanmaktan aciziz. Lütfen bu kişiler ne söylemek istiyorsa gerçek adını kullanarak yazsınlar bize. Bizler hepimiz gayet şeffaf, olduğumuz halimizle buradayız.

Bir de sessizliğe bürünmüş bir okuyucu kitlesi var ki sormayın. Örneğin Super Moon başlıklı postu binin üzerinde kişi okudu ama yorum yok. Ne olur ki birkaç satır birşey çizittirseniz birlikte düşünsek, tartışsak, paylaşsak, birlikte büyüsek.

Neden mi yazmıyorum? Belli bir nedeni yok aslında gündelik hayatın koşuşturmacasına dalmışım biraz diyelim ve bir yandan da yoga dersleri vermeye başladım evde ona yoğunlaştım. Eşe, dosta, aileme yoga gösteriyorum. Öğretmen oldum mu? Sertifikamı aldım ama öğretmen olma yolundayım henüz diyelim. Hemen eğitim bittiğinde öğretmen olunmuyor bence, öğreti çok derin. Yaşama geçirmek emek ve disiplin istiyor. Hep öğrenci kalabilmek gerekiyor aslında. Çalışıyorum kendimle bolca, okuyorum, araştırıyorum, özellikle özdisiplinimi oturtmaya çalışıyorum her anlamda. Kendimle çeliştiğim oluyor, tosluyorum bazen duvara, bıdı bıdı konuşuyorum kendimle, kimi zaman da susuyorum sadece. Eh böyle işte bende durumlar, yol uzun. En son okuduğum “Yoga ve Siz” adlı kitabında B.K.S. Iyengar öğretmenler ve öğretmek üzerine şöyle diyor; “Akademik bir alanda öğretmen olmak görece kolaydır, oysa aynı şey sanat öğretmenliği için söylemek zor, ve yoga öğretmenliği de hepsinin en zoru çünkü onların kendilerini eleştiri süzgecinden geçirmeleri ve kendi kendilerini düzeltmeleri gerekir. Yoga sanatı tümüyle öznel ve uygulamalı. Öğretmenlik sertifikaları değersiz sayılır. Asıl değer öğretmenin öğretme işine olan yaklaşımında yatar.”

Bir yandan sevgili Sedef’in “Connection Parenting” eğitimini tamamladım 2. defa. Yaklaşık 2 yıldır Sedef’le üzerinde çalıştığımız bir proje kapsamında katıldığım bu eğitim ebeveynliğe bakışıma ayrı bir anlam kattı. Proje tamamladığında keyifle paylaşacağım sizlerle.

Yazmıyorum ama bolca blog okuyorum bu aralar. Güzel insanlar var okuduğum, kendimden birşeyler bulduğum… Yukarda takipteyim kısmı da bozulmuştu yapamadım halen kısa zamanda onu da halledip okuduğum dostları da paylaşacağım.