İmdat

8 Yorum

15 Nisan 2009

Giyinmek istemiyor. Diş fırçalamak istemiyor. Yemek yemek istemiyor. Sürekli “yeterince doydum ben” diyor. Taksilerde yere oturuyor, yani ayaklarımızı koyduğumuz yerde ve camla, kapıyla oynuyor. Taksi şoförlerini gıdıklamaya çalışıyor, sürekli kornaya bassınlar istiyor. Bugün soför “kurt var sanırım bunda” dedi. Adama döndü; “yanlış biliyosun sen inek var bende” dedi. Yolda elimi tutmuyor, alıp başını gidiyor. Bütün sokak kedilerini sevicem diye tutturuyor ve gidip seviyor. Her okul çıkışı bir aktivite istiyor; Mutlaka park ya da çikolata kelimeleri geçecek bu aktivitelerde. Bugün 35 aylık oldu. Doğum gününe bir ay kala yeni bir sendrom başladı sanırım bizde. Nedir bu biri bana söylesin. Yoksa delirmek üzereyim ben.

Bu gece diş fırçalama kavgamızda artık pes ettim, sinirlendim ve bağırdım. Ağladı uzunca bir süre. Sonra babası ile fırçaladı. İçerden buruk bir sesle, “Anne fırçaladım gel yıldız yapabilirsin” dedi. Gittim o küçücük ellerin birine yıldız birine aydede çizdirdi. Uyuyor şimdi mışıl mışıl ama ben o ellere gidip gidip bakıyorum. Bir yandan vicdan yaptım bağırdım diye, bir yandan nasıl yeterim, nasıl baş ederim diye düşünüyorum. Bu gece uyku yok bana.

Neyse gidip kefirimi içiyim bir ihtimal o uyutur beni.